شواهد بیشتری از میکروپلاستیک ها وجود دارد که اثرات منفی ایجاد می کند، که در نهایت بر چاپ سه بعدی تأثیر می گذارد.
میکروپلاستیک ها سال ها پیش چیزی نبود، اما این مفهوم به تدریج در حال درک عمومی است. ایده این است که پلاستیک های دور ریخته شده از طریق هوازدگی و اثرات دیگر به قطعات کوچکتر و کوچکتر تجزیه می شوند. در نهایت آنها به “غبار” تبدیل می شوند و شروع به حرکت در سراسر جهان می کنند.
کوچکترین ذرات در هوا تبدیل می شوند و بنابراین می توانند به هر نقطه از زمین برسند. به عنوان مثال، میکروپلاستیک ها در برف قطب جنوب شناسایی شده اند. رانش های میکروپلاستیک در کف رودخانه های شهری یافت شده است. این چیزها همه جا هست!
بدیهی است که این چیز خوبی نیست، اما تعدادی از مقالات تحقیقاتی اخیر نشان می دهد که اوضاع بسیار بدتر خواهد شد.
چندین مقاله مشخص کرده اند که میکروپلاستیک های موجود در محیط می توانند به گیاهان راه پیدا کنند. مطالعات نشان می دهد که در حالی که میکروپلاستیک ها جذب نمی شوند، نانوذرات کوچکتر جذب می شوند. میکروپلاستیک ها در نهایت به نانوذرات تجزیه می شوند، زیرا این ذرات همیشه کوچکتر می شوند.
مطالعات نشان داد که شاخ و برگ تمایل به جذب چیزی بین 10 تا 20 درصد از میزان جذب موجود در ریشه دارد. کوچکتر، اما همچنان آزاردهنده است.
مفهومی که در اینجا وجود دارد این است که غذایی که می خورید، صرف نظر از اینکه در کجا رشد کرده است، به احتمال زیاد حاوی مواد شیمیایی از میکروپلاستیک ها است. و فقط شما نیستید: هر چیزی که گیاهان را می خورد. این شامل حیواناتی می شود که برخی از آنها توسط انسان مصرف می شوند.
هنوز مشخص نیست که آیا سطوح دوز برای ایجاد مشکلات کافی است یا خیر، اما من کاملاً مطمئن هستم که امروزه توسط چندین محقق در حال بررسی است.
در صورتی که صحت این اثر منفی ثابت شود و به طور گسترده شناخته شود، ممکن است تأثیری بر چاپ سه بعدی رومیزی داشته باشد. چاپگرهای سه بعدی به خوبی شناخته شده اند که مقادیر زیادی زباله پلاستیکی تولید می کنند، که تقریباً همه آنها دیر یا زود به دلیل توانایی بازیافت ضعیف یا فقدان آنها به صورت میکروپلاستیک در می آیند.
به دلایل زیادی، انتظار یک روش معجزه آسا برای بازیافت زباله های چاپگر سه بعدی رومیزی غیرمنطقی است. انواع مواد، رنگ ها و مسائل دیگر بسیار زیاد است که نمی توان آن را کاربردی کرد. من معتقدم تنها راه حل عملی برای این مشکل بالقوه تغییر گسترده به پلاستیک های زیست تخریب پذیر است.
من معتقدم که رسیدن به این سوئیچ ممکن است. PLA، یک ماده غیر فسیلی که منبع اولیه آن از سوخت فسیلی است و ماده اولیه چاپ سه بعدی است، به تنهایی قابل بازیافت یا تجزیه زیستی نیست.
تنها دلیل استفاده از PLA این است که هنگام چاپ به خوبی کار می کند و در همه جا با هزینه مناسب در دسترس است. اکثریت قریب به اتفاق پرینت های سه بعدی رومیزی به مواد مهندسی خاصی نیاز ندارند، زیرا اپراتورها به سادگی هندسه دیجیتال را به شکل جامد می خواهند.
به همین دلیل است که فکر می‌کنم یک تغییر ممکن است: ماده برای بسیاری از چاپ‌های رومیزی واقعاً مهم نیست.
با این حال، تغییر آسان نخواهد بود: یک ماده جدید واقعاً زیست تخریب پذیر – و قابل چاپ – باید شناسایی شود و به نوعی به یک استاندارد واقعی در میان اپراتورهای چاپگر سه بعدی FFF تبدیل شود. به نظر می رسد انگیزه فوری کمی برای انجام این کار در این زمان وجود دارد.
ممکن است یک ارائه‌دهنده فیلامنت آینده‌نگر ماده جدیدی را برای این منظور در پیش‌بینی تقاضای آینده ایجاد کند.
تقاضا خواهد آمد. فقط ما نمی دانیم که چقدر اوضاع در این مرحله بد است. بعداً همه ما این کار را خواهیم کرد.
از طریق Science Direct و Frontiers
منبع: https://www.fabbaloo.com/news/new-studies-linking-microplastics-in-plants-may-trigger-shift-in-3d-printing-materials
